Het verhaal

‘Maar wat is het nu eigenlijk opa?’ Victor kijkt naar boven en ziet het gezicht van zijn oude opa. Opa is stil, zijn blik turend door de kale polder. Het is net alsof hij iets zoekt, alsof hij iets heeft verloren en nu probeert om het terug te vinden. 

​

Dan kijkt Victor nog eens beter naar opa’s ogen. Dat is gek, het is hem nooit zo opgevallen maar nu ziet hij pas dat het net is alsof het de ogen zijn die een verhaal vertellen. Ja dat is het, er is een verhaal, een verdrietig verhaal. Dat ziet hij nu heel duidelijk. Alleen, welk verhaal? 

En dan, zomaar opeens, kijkt opa met zijn droevige ogen naar beneden naar Victor. ‘Dat mijn jongen, dat is een pleisterplaats. Het is een plek om te schuilen, om rust en veiligheid te vinden. Een plek die we allemaal zo nu en dan eens nodig hebben omdat het leven soms hard en onvoorspelbaar is. Een plek ook, waar je, als je goed kijkt, opnieuw je doel kunt vinden. Maar zoals ik al zei, dan moet je goed kijken!’ Even is het stil maar dan zegt opa: ‘Kom jongen, laten we er naar toe gaan, dan zal ik je het verhaal vertellen dat verteld moet worden, het is het verhaal over de Pleisterplaats.’